Zoals een blad verstoft en transparant
haar nerven toont zo bloot,
nog niet is aangeland
daarbij de dood-
zo neemt zij alle tijd om cirkelend te gaan
op dat haar vleugels zich verfijnen
de poorten door en in een ronde baan
haar klank niet kan verdwijnen.
De wind omvat haar, laat haar tollen.
Een laatste halm die haar nog houdt
en niets van haar zal stollen.
Haar hier te houden heeft geen zin
nu alles Hier geworden niet meer rouwt
en ik haar vol en ledig in mij min.
Maria van Raak