Vanuit de Athlonestraat richting het Julianapark steek je de van Gentstraat over en betreed je het Athlonepad. Juist op dit punt, links, half verscholen in het struikgewas liggen twee grafmonumenten, ver buiten de omheining van de rechts gelegen begraafplaats. Deze twee stille grafmonumenten, één in de vorm van een tombe en de ander een opstaande tekstplaat ondersteund door een steen, verdienen duiding en begrip in de historische context van het huidige Julianapark. De hier getoonde foto is gemaakt één week na de sluiting van de Vierdaagse 2024 waarbij dit park volledig opgaat in feest en Vierdaagsegedrang. Maar toch blijft dan de gladiool op deze tombe, op drie kanten vastgezet met schilderstape, een uiting van gevoel en respect voor de zielsrust van de vrouw die hier begraven ligt.
Aan het begin van de 19de eeuw werd op deze plek, buiten de toenmalige vestingmuren, de eerste begraafplaats aangelegd. Protestanten, katholieken en joden kregen ieder een eigen deel toegewezen. Rond 1900 was de begraafplaats vol en op 1 januari 1905 werd tot sluiting besloten. Twee grote gedeelten werden geruimd en ingericht als park. Alleen het middenstuk, waar de mensen liggen uit de protestantse Nijmeegse samenleving in de 19de eeuw, werd met rust gelaten.
Ik kom weer terug op de twee “stille” grafmonumenten. Op de plaats van het tombegraf rust Johanna Maria Millar, gehuwd met Frederik Willem Berg. Zij is in Nijmegen overleden op 21 januari 1896, religie Nederlands Hervormd.
In het tweede graf ligt majoor der infanterie Jean Marie Boombergen, gehuwd met Jacoba André de la Porte. Hij was ook van Nederlands Hervormde huize en overleed te Nijmegen op 8 april 1897.
De overlijdensdata van Johanna en Jean liggen net vóór de definitieve sluiting van de begraafplaats. Majoor Jean heeft nog een link met de naast gelegen begraafplaats omdat hier in 1876 zijn overleden dochtertje Marie Pauline en één jaar later zijn vrouw Jacoba werden begraven.
Alles overziend lijkt mij dat rond 1880/1890 het protestantse deel van deze begraafplaats is uitgebreid met een klein deel lopend langs de van Gentstraat richting Wedren. Hoe groot en waarom niet meer grafmonumenten zichtbaar zijn, blijft voor mij een vraag.
Peter van Schaijk